De reis vice versa weer over Oostenrijk

Beste volgers, lieve lezers,

Op de ochtend van 8 juni kreeg ik bijna een ontbijtje op bed. Na een hele nacht woelen omdat papa alle plek inneemt, had ik besloten dat ik nu wel genoeg cultuur gesnoven had. Ik merkte bij het opstaan dat ik geen energie meer had om er nog een dag in Florence aan vast te plakken.

Dus inpakken en gas op die lolly.

De afgelopen tijd met eindexamens, mijn gala en stedentrip eisten toch echt hun tol. Dus een dag eerder naar huis werd het nieuwe plan. Deze ene dag extra stelt mij bovendien in de gelegenheid om thuis in alle rust mijn aanmelding voor mijn HBO studie Creative Business aan het Saxion Enschede te voltooien, wat hier toch niet mogelijk blijkt door het verlies van mijn I-pad. Toen papa de ernst van deze situatie inzag, stemde hij in met mijn verzoek om eerder te vertrekken en begaven wij ons op de terugweg. Om niet weer eindeloos schakelend over allerlei B weggetjes naar het noorden te komen (wat gebeurt als je op google maps ‘tolwegen vermijden’ aanzet) kozen we ervoor om in één streep over de tolweg A1 richting Oostenrijk te rijden. Niet zo mooi als de heenweg maar wel vier uur sneller en een kleien honderd euro lichter. Jubelend reden wij Oosterijk binnen en in Insnbruck scheen nog steeds de zon en was het maar lirfst 30.5 graad. Dat veranderde heel spoedig want in de verrte zagen wij hoe donkere wolken zich samenpakten.

Vijf minuten later kregen we een van de heftigste regenbuien van mijn leven over ons heen. Ruitenwissers op stand 2 en nog steeds konden we geen meter voor ons uitkijken. In deze regenachtige sfeer slaagde wij er toch in om de Zugspitze te bereiken, die zich weer niet blikken liet en wederom in nevelen gehuld bleek. Vrij spoedig daarna bereikte ik al slapend Duitsland. Papa had intussen (aangezien we er toch vlak langs reden) contact opgenomen met Ulrike, die in Weinstadt bij Stuttgart woont, om te zien of wij daar welkom waren voor een kop koffie Wij waren van harte welkom en werden onthaald op een heerlijk Abendbrot en papa en ik hebben daar, omdat het al laat geworden was, ook overnacht in een 1.60 bed! Godzijdank! Wat een ruimte! Ik werd gelukkig dus niet wakker voor de volgende morgen 8 uur.