Zuid, West ,Thuis is ook niet alles!

Het leven van een baby gaat niet over rozen. Ik ben al weer weken terug van onze vacantie in België, Noord Frankrijk, Luxemburg [e-38] Duitsland en intussen ook alweer veilig retour uit London en krijg geen vinger op mijn toetsenbord. Papa en Mama hebben het druk met praktijk, huis, school en beesten (en mij natuurlijk) dus ik breng noodgedwongen de meeste tijd van de dag achter de tralies door (van mijn bed en mijn box) of ik lig in de boeien (van mijn maxi cosi, kinderstoel of buggy). En dan vinden ze het gek dat ik probeer de hoge C van de Köningin der Nacht te overtreffen. Enfin laat ik maar ergens beginnen, chronologisch, rückwärts also. Zoals bericht, reisden mama, papa en ik vrijdag 29 augustus per vliegtuig naar London. Snel vluchtje, niets bijzonders dit keer: in 35 minuten waren we aan de overkant. De treinreis naar London met de Stansted express duurde veel langer. Per Underground naar Westminster waar we "een hotelletje" geboekt hadden. De plaatjes op het wereld wijde web bleken met de groothoek in een pas gerenoveerde kamer gemaakt te zijn(waarschijnlijk in een ander hotel). Het kamertje wat wij toegewezen kregen, was 3 verdiepingen klimmen over stoffige, met dik tapijt beklede trapjes en bleek niet veel groter dan onze caravan, waar we net mee terug zijn van vacantie (bericht volgt nog). Met dit verschil dat ik in de caravan een eigen reisbed had en hier genoegen moest nemen met een paar centimeter van het 140 bed de reet tussen muur en bed, die papa wist te egaliseren met de opgerolde, ietwat muffige sprei. Nu heb ik nog niet zoveel hotels gezien van binnen in dit leven, dus mij hoor je niet klagen; ik was al allang blij dat ik mee mocht. Volgende ochtend eindelijk (ik ben nu 10.5 maanden) Roland te zien gekregen; papa's studievriend en collega. Papa en hij hebben ergens aan het eind van de vorige eeuw samen parodontologie gestudeerd in Nijmegen en degene, die hen heeft opgeleid, getraind, begeleid etc., hun mentor, tutor en coach en collega dus, Gordon Wolffe, werd 60 (zestig) en had ons uitgenodigd dit te vieren met een canal trip with lunch on board. Na een ontbijtje en een korte wandeling vonden wij The Prince Regent; de boot waarop de celebration ging plaatsvinden en scheepten ons in samen met een select gezelschap van zo'n 50 man. De meesten kon ik nog niet verstaan want mijn engels beperkt zich tot OK maar aan hun gezichten te zien en de enthousiaste geluiden op te maken vonden ze mij zonder uitzondering de mooiste en liefste baby aan boord. Wat bij nader inzien niet erg verwonderlijk was want ik was de enige minor. Om de boottocht kort te vatten: Gordon had de enige mooie dag van deze hele Engelse zomer uitgekozen (ook de dag hiena regende het in London), zorgde ervoor dat mama, roland en laureen en ik voor het eerst de befaamde Pimms #1 leerden drinken en liet een heerlijke, kosher lunch opdienen. Intussen voeren we dwars door London maar zagen alleen groen, bomen en wandelaars en een hondje wat verdacht veel op mijn hondje leek (dus ik maar Teuntje, Teuntje roepen, het woordje wat ik al eerder kon zeggen dan mama!) Na een paar uur meerden we weer af en verlieten tevreden het scheepje. De rest van de middag brachten we door in het park en 's avonds waren we met alle Nederlanders uitgenodigd bij Gordon thuis. Daar kregen we weer allerlei heerlijks, home made. Ik heb geprobeerd een beetje fatsoenlijk engelse klanken voort te brengen wat me redelijk lukte, dankzij de eeuwenoude truc van Demosthenes; een mond vol kiezelstenen (Gordon heeft namelijk een prachtig balkontuintje met plantenbakken vol met gepolijste pebbles). De nacht bracht ik weer op mijn comfortabele plekje door, dit keer naast papa en balanceerde mama krampachtig op het randje. De volgende ochtend maakte mama en ik kennis met het echte "English Breakfest", -I loved the backed beans in tomatoe sauce. Na enig heen en weer overleg besloten we, alvorens 's avonds naar huis terug te vliegen, de dag in the Tower door te brengen. Ik heb genoten van de kroonjuwelen maar o o o wat zijn er een koppen gerold binnen die muren. Wisten jullie dat ze Anna Boleyn zo snel onthoofden met het zwaard, dat haar lippen nog bewogen toen ze het hoofd aan de haren opraapten? Macabere verhalen, in een Europa pas zo'n drie en een halve eeuw geleden. Hoogste tijd voor de terugreis, die vlekkeloos verliep (de enige,die altijd een beetje paniekt is natuurlijk papa maar gelukkig weet mams dan altijd waar de tickets zijn etc.) Ik zal proberen ook wat foto's op de site te krijgen. Ik ga weer achter de tralies, liefs jullie Rosalyn
P.S Ik hoop van het weekeinde te berichten over mijn vacantieervaringen.