Rome MMXXIV-l

De weg door Rome MMXXIV - l

Beste lezers, lieve volgers,

De volgende morgen (we konden kiezen tussen 2 stations; wat ook wel nodig is want de treinen gaan maar om de vijf kwartier) liepen wij vol goede moed richting het door Gino aangegeven treinstation.. Gino had al uitgelegd dat je hier verplicht zwart moet rijden tot je hierop aangesproken wordt door de conducteur. De kans hierop is erg klein en zo kwamen we er zonder kosten vanaf. Wij bereikten Roma Termini ofwel Rome Centraal binnen twintig minuutjes. Hier aangekomen begon onze voettocht door Rome. Ik besloot het Colosseum als eerstete willen gaan bezichtigen. Omdat wij aan de verkeerde kant het station uitstapten, verlengden we onze voettocht al met minimaal een kilometer. Aangekomen bij het Colosseum moest papa constateren dat daar niets aan veranderd is de laatste vijftig jaar. Papa was namelijk ook in Rome na zijn eindexamen (1972). Wat wel veranderd is, zegt hij, dat door de toename van de wereldbevolking in de tussentijd het massatoerisme verdubbeld schijnt en we quasi over de hoofden van de toeristen konden lopen. Gezien de wachtrijen besloten wij het Colosseum niet binnen te treden om de binnenkant van deze arena te bezichtigen. Gewapend met een kaart van Rome liepen we verder langs de oevers van de Tiber tot wij de koepel van de Sint Pieter in zicht kregen. Wij verlieten de schaduwrijke oevers en stevenden recht op het Sint Pietersplein af. Daar aangekomen was het zo mogelijk nog drukker dan bij het Colosseum. Ik vraag me toch af hoe het er hier dan wel niet uit moet zien als het hoogseizoen is. Dat moet hier namelijk nog beginnen. Mede gezien het feit dat de hele Basiliek van binnen compleet dichtgebouwd is met steigers besloten wij niet binnen te gaan om het interieur te bekijken. Deze toestand van deze H. Plek is misschien wel het beste te vergelijken met de tijd dat Michelangelo zelf op zijn rug op de steigers lag om de plafonds te beschilderen. (Hoewel de steigers toen van hout waren en nu van metaal en dat Michelangelo ervoor werd betaald en wij ervoor moeten betalen). Na een korte aanvaring met een Amerikaanse female guide, die ons erop wees dat wij de wachtrij moesten respecteren en niet voor mochten kruipen (we stonden naast de wachtrij), verlieten wij in allerijl het Sint Pietersplein, maar niet voordat ik in mijn best Engels de betreffende dame stevig van repliek gediend had (we stonden echt niet in de wachtrij, nu ja papa misschien een beetje natuurlijk maar niet echt helemaal). We staken vervolgens de Tiber over op weg naar de Trevif ontein via de Spaanse trappen. Inmiddels hadden we er al dik 12 kilometer opzitten (alles lopend uiteraard). Aangekomen bij de Trevi fontein zagen we dat het toerisme bij het Colosseum en de Basiliek nog maar een voorproefje was van wat er bij de Trevi fontein gaande was. Na de ontberingen van de afgelopen dag, besloot papa mij te trakteren op mijn Eerste Echte Italiaanse Gelato. Ik koos voor Tiramisu en uiteraard voor Yoghurt. Het yoghurt ijs was heerlijk maar het tiramisu ijs echt hemels. Een ding moet je de Italianen toch echt nageven; ijs en tiramisu kunnen ze zeker wel maken.

Zodra ik thuis ben ga ik dit ijs met mijn Ninja Warrior ook maar eens proberen te maken.

Vol van indrukken liepen we terug naar Termini om te zorgen dat we de laatste trein naar ons station niet zouden missen. Op het station aangekomen moesten we eerst een halfuur wachten om te kijken op welk perron onze verbinding aankomt, om daarna nog 300 meter naar het achterste deel van het betreffende perron te moeten lopen (inmiddels hadden we 42 kilometer afgelegd, waarvan ik maar liefst 21 km). Maar goed, we zaten. Het overstappen lukte niet direct omdat de toegang tot de gereedstaande trein versperd werd door een vastberaden conductrice, die ondanks het geschreeuw van twee Italiaanse vrouwen, rustig bleef volhouden dat deze trein niet ging rijden. Met de hulp van een aardig, mooi Italiaans meisje wisten we na meer dan een half uur op de volgende goede trein te stappen. Eenmaal in deze trein gezeten, bleek deze helaas niet bij ons station te stoppen en konden we pas bij volgende station van de trein af. Vanaf daar nog een twee kilometer te gaan naar Gino's tuin. Het was nogal een tocht. Zo liepen we op wegen waarvan ik bijna zeker weet dat ze niet voor voetgangers bedoeld zijn, maar ja, ik heb ook Italianen langs de snelweg zien fietsen dus het zal vast goed zijn geweest.

Na een kleine overval op de plaatselijke supermercatol iepen we naar onze garden en maakten daar een mega pan heerlijke spaghetti bologñesa. Vervolgens werkte ik nog aan mijn reisverhaal terwijl papa aan het uitbuiken was. Rond een uurtje of elf besloten wij het bed in te duiken om onze voeten eindelijk te laten bijkomen van de 35.456 stappen deze dag.