De weg naar Rome via Venezia

Venice is like eating an entire box of liqueurs in one go

Lieve volgers, lieve lezers,

Vier juni schrijf ik alweer en de morgenstond had Italiaans goud in de mond.

De zon stond aan een prachtig blauwe hemel en de temperatuur zou volgens (No-)buienradar weldra oplopen tot in NL op deze dag ongekende 25 graden Celsius. Nadat wij samen de enig overgebleven Semmel hadden gedeeld, trokken we snel de stoute Nikes aan en haastten ons naar de bushalte.

Op 200 meter van de camping stopt een verlengde omnibus, die Venetië in minder dan 10 minuten bereikt (dit zo snel omdat de Italiaanse busdrivers er een ietwat andere rijstijl op na houden dan de gemiddelde Nederlandse buschauffeur). Na deze dodemansrit overleeft te hebben, stapten we uit in Venetië. De verwachte entreegelden om de stad binnen te mogen, bleken slechts op bepaalde dagen voldaan te moeten worden. Dus liepen we snel mee in de vaart der volkeren en lieten ons op deze manier de hele stad doordrijven. De bekende gondels drijven overigens nog slechts zeer sporadisch door de stadswateren en zijn zo te zien slechts weggelegd voor Amerikanen, Japanners en ander pecunieus volk. Tijden zijn veranderd, zegt papa want vijftig jaar geleden mocht je de meeste kerken, kathedralen en musea nog voor niets in. Vandaag de dag is dat anders en ben je voor iedere bezienswaardigheid heel veel geld kwijt. Alleen de tentoonstellingen van de 60ste Biennale di Venezia 2024 waren vrij te bezichtigen. Het Palazzo Ducale of Dogenpaleis was een absolute must en het blijft iedere keer weer verbazen wat er een pronk en praal er aan te pas komt en hoeveel mensenlevens in de zin van uren, hieraan besteed zijn. We liepenéén richting het hele paleis door, door tientallen zalen (net als bij IKEA maar wel zonder shortcuts) en ik kon pap er nog net van weerhouden een tweede keer de tour te starten teneinde enige details nog wat beter te kunnen bestuderen. Moe en voldaan baanden we ons door het doolhof van steegjes en straten door de menigte een weg terug naar de bus. Wederom blij de reis te overleven want ook deze chauffeur bleek een aanhanger van deItalian Drive Style. Aangekomen op de camping en terugziend op de dag waren wij het eenstemmig volkomen eens metde quote hierboven van Truman Capote (1924-1984). Wel meer dan op zijn minst een halve eeuw later deelden wij dit gevoel en besloten morgen niet nog een doos chocolaatjes te openen maar ons op weg te begeven naar Rome via Siena.